شیخ کفعمی در کتاب «بلدالامین» دعایی روایت کرده به روایت از حضرت امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) که هر سوخته دل و مصیبت‌زده و غمناک و گرفتار آن را بخواند، حق‌تعالی به او گشایش و فرج عطا کند؛
و آن دعا این است:
یَا عِمادَ مَنْ لَاعِمادَ لَهُ، وَیَا ذُخْرَ مَنْ لَاذُخْرَ لَهُ، وَیَا سَنَدَ مَنْ لَاسَنَدَ لَهُ، وَیَا حِرْزَ مَنْ لَاحِرْزَ لَهُ، وَیَا غِیاثَ مَنْ لَاغِیاثَ لَهُ، وَیَا کَنْزَ مَنْ لَاکَنْزَ لَهُ، وَیَا عِزَّ مَنْ لَاعِزَّ لَهُ، یَا کَرِیمَ الْعَفْوِ، یَا حَسَنَ التَّجاوُزِ، یَا عَوْنَ الضُّعَفاءِ، یَا کَنْزَ الْفُقَراءِ، یَا عَظِیمَ الرَّجاءِ، یَا مُنْقِذَ الْغَرْقىٰ، یَا مُنْجِىَ الْهَلْکىٰ، یَا مُحْسِنُ یَا مُجْمِلُ یَا مُنْعِمُ یَا مُفْضِلُ؛
ای تکیه‌گاه آن‌که تکیه‌گاهی ندارد، ای اندوخته آن‌که اندوخته‌ای ندارد، ای پشتیبان آن‌که پشتیبانی ندارد، ای نگاهدار آن‌که نگاهداری ندارد، ای فریادرس آن‌که فریادرسی ندارد، ای گنج آن‌که گنجی ندارد، ای عزّت آن‌که عزّتی ندارد، ای در گذشت کردن بزرگ‌منش و مهمان‌نواز، ای نیکو گذشت، ای پشتیبان ناتوانان، ای غنای تهیدستان، ای بزرگ مایه‌ی امید، ای نجات‌دهنده غریقان، ای رهایی بخش هلاک‌شدگان، ای احسان کننده، ای زیبایی‌بخش، ای نعمت‌ده، ای عطابخش؛
أَنْتَ الَّذِى سَجَدَ لَکَ سَوادُ اللَّیْلِ وَنُورُ النَّهارِ، وَضَوْءُ الْقَمَرِ وَشُعاعُ الشَّمْسِ، وَحَفِیفُ الشَّجَرِ وَدَوِىُّ الْماءِ، یَا اللّٰهُ یَا اللّٰهُ یَا اللّٰهُ، لَاإِلٰهَ إِلّا أَنْتَ وَحْدَکَ لَاشَرِیکَ لَکَ، یَا رَبَّاهُ یَا اللّٰهُ، صَلِّ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَافْعَلْ بِنَا مَا أَنْتَ أَهْلُهُ.
تویی آن‌که سیاهی شب و روشنی روز و پرتو ماه و شعاع خورشید و وزش باد در درخت و صدای آب برایت سجده کرد، ای خدا، ای خدا، ای خدا، معبودی جز تو نیست، یگانه و بی‌شریکی، ای پروردگار، ای خدا، بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست و با ما آنچه شایسته آنی انجام ده.
پس از دعا هرچه حاجت دارى بخواه.
نویسنده گوید: و نیز برای گشایش مشکلات و رفع گرفتاری و برطرف‌شدن غم و اندوه، تداوم بر این ذکر که حضرت جواد(علیه‌السلام) تعلیم داده بسیار سودمند است:
یَا مَنْ یَکْفِی مِنْ کُلِّ شَیْءٍ وَلَا یَکْفِی مِنْهُ شَیْءٌ اکْفِنِی ما أَهَمَّنِی.
ای آن‌که از هر چیز کفایت کند و از او چیزی کفایت نکند،
کارهای مهمّ مرا کفایت فرما.